W trybie FIFA Ultimate Team dostępnych jest kilkanaście różnych formacji. Nie ma formacji jednoznacznie lepszych lub gorszych. Największe sukcesy na boisku odniesie ten, kto potrafi najlepiej wykorzystać cechy wybranego ustawienia.
Poniżej omawiamy pięć formacji najczęściej wybieranych w FUT i objaśniamy, co sprawia, że są takie popularne.
Najważniejszym elementem formacji 4-1-2-1-2 jest ustawiona w romb czwórka pomocników. Potrzebny jest tutaj dobry defensywny pomocnik (ŚPD), który będzie wspierał czwórkę obrońców. Oprócz silnej defensywy warto też pomyśleć o dobrych dryblerach, którzy podołają zadaniu wyprowadzania skutecznych ataków. Boczni pomocnicy (LP i PP) powinni być szybcy i umieć dobrze dośrodkowywać, tak aby mogli wrzucać piłki w pole karne do ofensywnego pomocnika i dwójki napastników. Jednocześnie powinni być wytrzymali, aby zdołać wrócić do obrony, gdy przeciwnik przejmie piłkę.
Formacja 4-3-1-2 jest pewną modyfikacją ustawienia 4-1-2-1-2. Pomocnicy grają bliżej środka pola, zaniedbując trochę skrzydła. Zamiast nominalnych bocznych pomocników (LP i PP) zazwyczaj spotyka się trzech pomocników środkowych (ŚP) z dobrymi umiejętnościami podawania i dryblingu, ale niekoniecznie szybkich i celnie dośrodkowujących.
W formacji 4-3-2-1 mamy do czynienia z płytko ustawioną trójką pomocników, których zadaniem jest konstruowanie akcji. Ponieważ grają oni nieco wyżej, niż w poprzednim omawianym ustawieniu, bardzo ważna jest solidna linia obrony do rozbijania ewentualnych kontr przeciwników. Z przodu znajduje się grający na szpicy snajper, za którym ustawionych jest dwóch wspierających go napastników. Ta dwójka powinna umieć doskonale podawać, żeby obsługiwać wysuniętego kolegę, ale nie należy też zaniedbywać umiejętności oddawania groźnych strzałów z dystansu. Formacja 4-3-2-1 pozwala dyktować warunki w środku pola i obiecuje mnóstwo okazji do oddania strzału na bramkę.
Formacja 4-3-3 ma pięć różnych odmian. Czwarta wersja jest zorientowana na atak i oferuje co najmniej czterech piłkarzy, którzy potrafią strzelać bramki. W tym ustawieniu w polu karnym potrzebny jest napastnik potrafiący zawalczyć w powietrzu, a obaj skrzydłowi (LS i PS) muszą być szybcy i potrafić celnie dośrodkowywać, aby serwować groźne centry. W przeciwieństwie do bocznych pomocników (LP i PP) występujących w pozostałych formacjach skrzydłowi nie są mocni w obronie. Dlatego też warto zadbać o dobrych w kryciu i odbiorze środkowych pomocników (ŚP) grających za plecami pomocnika ofensywnego (ŚPO).
W tej odmianie formacji 4-3-3 nie ma klasycznego napastnika jak w przypadku omawianej powyżej odmiany czwartej. Środkowy napastnik (ŚN) gra tutaj nieco cofnięty. Cała sztuka polega na zastąpieniu wysuniętego napastnika i ofensywnego pomocnika jednym piłkarzem, który potrafi dobrze dryblować i uderzać zarówno z bliska, jak i z dystansu. Chociaż tutaj też występuje dwóch skrzydłowych, można poświęcić nieco umiejętności podawania na rzecz zdolności strzeleckich, co pozwoli im skutecznie dobijać piłki po rykoszetach i wybronionych strzałach podstawowego napastnika. W środku pola potrzebujesz dwóch środkowych pomocników (ŚP) i jednego defensywnego (ŚPD) z dobrymi umiejętnościami obrony i dryblingu, ponieważ muszą oni zarówno rozbijać ataki rywali, jak i wyprowadzać własne.
